Melbourne en GOR

Als de hipsters van de wereld een stad hadden gesticht, dan was dat Melbourne. Deze stad is vol met zeer hippe caffes en koffiehuizen waar ze plaats hebben voor 10-30 personen en met de lunch een rij staat tot om de hoek in de meest kleine straatjes. Opgeschoren zijkanten en een paardenstaart (voor de kerels) is gemeengoed. Wel goede koffie. Als voedsel- en koffieliefhebber kun je hier je hart ophalen. Het hippe zie je ook in de vervoersmiddelen. Zo zie je redelijk wat van de ‘hooverboards’ en ik heb zelfs iemand op een eenwieler gezien met rugzakje (en opgeschoren zijkanten met paardenstaart) gezien in formele kledij.

Melbourne heeft het verder ook goed voor elkaar; zo zijn de trams in het centrum gratis, is er altijd wel iets aan de gang en is al een aantal jaren de meest leefbare stad genoemd van de wereld in een of andere wedstrijd.

Ik ben naar een tentoonstelling van Ai Wei Wei en Andy warhol geweest, beetje cultuur opsnuiven. Erg indrukwekkend. Vooral Wei Wei die het liefst de middelvinger uitstrekt naar de Chinese overheid.

De overige dagen mijn tijd doorgebracht in een aantal van die eerdergenoemde hippe koffiehuizen, cafés en rooftopbars.

Als je hier bent moet je natuurlijk de magische great ocean road doen. Die overigens net weer twee dagen open was vanwege de bushfires. De prachtige apostels gezien, the London bridge, lord Ard gorge en natuurlijk de slingerde weg vlak langs de oceaan. Onverstelbaar dat de mannen, die net weer terug waren van de eerste wereldoorlog, alles met handen en simpele werktuigen uit de rotsen hebben gehakt. Het mooiste gedeelte,het stukje tussen Apollo bay en Torquay, is ook het hardst geraakt de de bushfires. De meeste dorpen aan deze weg zijn twee weken helemaal afgesloten geweest. De drukste tijd hier voor alle winkeliers, touroperators,etc. We zagen ook behoorlijk wat stukken land die tot de grond was afgebrand en en aantal huizen die in rook waren opgegaan.

De weg zelf was nog altijd even indrukwekkend.

Laatste week Oz

De weg van Esperance naar Adelaide was helaas niet helemaal zonder pech. Nadat we het goede nieuws (op mijn verjaardag!) hadden gekregen dat de auto gefixt was, waren we dezelfde dag nog vertrokken om zoveel mogelijk kilometers te maken richting Adelaide. De eerste dag ging redelijk en we sliepen op een kampeerplek langs de weg. Onderweg hebben we niet echt veel bijzondere dingen gezien. Dag erop zijn we via de langste kaasrechte weg van Australie dan eindelijk op de Nullorbor aangekomen. En behalve een mooie stop waar je de beroemde nullorbor vlakte rechtstreeks de zee in ziet vallen, was er erg weinig te zien. Beetje teleurstellend...

De auto begon trouwens een gevaarlijk geluid te maken en was erg aan het schudden. Dat ging helemaal goed tot in de avond aan de tweede kampeerplek. Niet lang. Erg vroeg opgestaan, want dit was de dag dat we Adelaide zouden bereiken en we wilden er een beetje bijtijds zijn! De ouders van Anne had ons genootschapje een hotelkamer cadeau gedaan voor een nacht zodat we lekker konden uitrusten. Daar wilden we natuurlijk een beetje vroeg bijzijn. Niet heel lang na het wegrijden hoorden we een harde knal. De auto reageerde niet meer op het gaspedaal. Dat kan niet goed zijn… En dat was het ook niet. De aandrijfas was afgebroken en lag op de grond! We hebben heel lang in moeten wachten in Kimba, totdat we naar Adelaide gesleept konden worden. We hadden verwacht dat we rond 3 uur in de middag aanzouden komen, het werd 1 uur ‘s nachts. Een hele lange vermoeiende dag.

En de rit was een beetje teleurstellend. We hebben circa 2200 kilometer gereden in een aantal dagen en het overgrote gedeelte was saai. Ik zou het niet 123 kunnen aanraden om de nullorbor te beslechten.

Adelaide dus. Hier hebben Nathalie en ik de ouders van Anne ontmoet en we zijn met zijn allen naar een aantal wijngaarden geweest om natuurlijk wat wijn te proeven. Ook heb ik in Adelaide mijn eerste Australische kerst meegemaakt. De typsiche kerst hier is op het strand, met bier te BBQen. Is een keer anders dan een Nederlandse kerst! Oud-en-nieuw ook gevierd in Adelaide met een paar vrienden die ik nog kende van een aantal maanden geleden, toen ik hier voor het laatst was.

Ik was eerst van plan om werk te zoeken om wat meer geld te verdienen en weer verder te reizen. Na een halfslachtige poging kon ik mezelf niet echt naar zetten. Ik wil helemaal niet meer werken! En nu heb ik besloten om wat eerder naar Azie te gaan. Nog snel even Melbourne en de Great Ocean Road aan doen, door naar Sydney en snel weer naar Azie!

West coast roadtrippen

Het is een tijdje geleden. In het grote West Australie is internet een uitzondering en de afstanden zijn vaak zo groot dat je veel in de auto zit of zoveel moois ziet dat het schrijven van een blog er bij in schiet. Nu heb ik tijd over (daarover meer aan het einde van deze post). Ga er even voor zitten, want dat gaat een lange worden. We moeten ongeveer een maand inhalen!

In het hostel in Broome konden we weer even lekker bijkomen. We ontmoette al snel Adam, nog een Brit, die in onze kamer sliep. In de Maccas (Oz voor McDonalds) zagen we drie, overduidelijke backpackers, plannen maken voor de westcoast. Sam, onze ladiesman, raakte aan de praat met Anne en ik herkende Christophe van Darwin. Nathalie maakte hun groepje compleet. Sam twijfelde eerste nog even of hij wel de West kust mee wilde pakken; zijn auto begon inmiddels wat gebreken te vertonen. Volgens een aantal anderen was Perth een betere plek om zijn auto te verkopen. We gingen met zijn zessen reizen! Adam was met een tour omhoog gekomen, en vond het geen probleem om met ons weer de reis naar beneden te maken. Nu bestond ons internationale groepje uit 2 Britten, 2 Duitsers, een Francaise en ik, de Nederlander.

Het samen reizen bleek vele malen gezelliger te zijn. De afstanden zijn groot in West Australie en je moet vaak een hele dag rijden voordat je iets interessants tegenkomt. However, het is het zeker waard, want de landschappen hier zijn prachtig. De eerste paar dagen moesten we een hoop kilometers gaan doen. Eerste paar nachten op gratis kampeerplekken geslapen waar we gewekt werden door koeien die dwars door ons kamp liepen. Op de weg zijn gelukkig veel faciliteiten voor reizigers. Zo kun je met redelijk gemak BBQ’s, toiletten en douches vinden die je vaak gratis kunt gebruiken of tegen een kleine vergoeding.

Eerste echte stop was Karajini. Een super nationaal park in Westen Australia. Het park bestaat uit een aantal kloven waar je in kunt klimmen en kunt zwemmen in de watervallen en meren. Heel avontuurlijk, en Adam kon ons nog heel wat vertellen over dit gebied, omdat hij hier was geweest met z’n tourgroep.

We hebben een aantal beklommen en hele mooie meren gezien in dit park.

Elke dag is een nieuw avontuur een Australie. Vanuit Karajini wilden we de lange tocht maken naar Exmouth. Ergens in het midden moesten we een onverwachte overnachting maken bij een Roadhouse in Nanutarra vanwege bushfires. De weg was afgesloten… Omrijden was geen optie, dat zou weer enkele honderden kilometers aan een toch al lange trip toevoegen. Dus een overnachting. Een paar uur later werd ook de weg terug afgesloten en sliepen we zo ongeveer midden tussen alle bushfires in. Heel wat brandweer aanwezig en wegwerkers. Heel spannend en veel rook, maar uiteindelijk waren we niet echt in gevaar. De volgende dag konden we onze route vervolgen en bijna de hele weg naar Exmouth reden we door zwartgeblakerde velden heen.

Eindelijk Exmouth! Vlak erboven ligt nog een national park, bekent om zijn vele mooie stranden en snorkelplekken. We kwamen een beetje laat aan, wel gelukkig net op tijd voor de zonsondergang die we bekeken hebben bij de vuurtoren van Exmouth. Dat gaf een goed uitzicht op een aantal stranden en zo konden we heel romatisch ons avondmaal nuttigen. Ook heel toevallig, we kwamen hier weer een aantal mensen tegen waarmee Sam en ik voor een aantal dagen samen hadden gereist rond Katherine. Bij zonsopkomst waren de meeste vroeg op. We zouden een aantal stranden gaan doen om te snorkelen. Het ningaloo reef staat bekent om z’n vele prachtige snorkelplekken, waar je zo vanaf het strand naar toe kunt zwemmen. In mijn mening misschien nog wel mooier dat het bekende (en zo touristische) Great Barrier Reef. Van alle stranden was ‘Turquoise Bay’ het gaaftst. Hier zagen we, naast alle mooie kleurige vissen en koralen, kleine reef sharks, schildpadden en sting rays. En deze dag ging nog veel beter worden! Het was ook het seizoen waar schildpadden eieren leggen rond zonsondergang. We hoefden inderdaad niet heel lang te zoeken voordat we iets kleins voor ons zagen lopen in het half-donker. Het bleek een baby-schildpadje te zijn dat net uit z’n ei was gekomen om naar de zee te rennen! En nog een en nog een! Paar meter later zagen we dan ook eindelijk een mama-schilpad die uit de zee klom, het strand op. Zolang we heel laag bleven en geen geluid maakten, was het geen probleem voor ons om vrij dichtbij te komen. Ze zocht een tijdje naar het perfecte plekje om haar eieren te begraven en we keken ademloos toe. Nadat ze klaar met eieren leggen was klom ze zowat over ons heen om naar de zee te komen. We hadden ons zelf misschien niet zo handig gepositioneerd tussen haar in de zee in. Uiteindelijk kwam iedereen er zonder kleerscheuren er vanaf. Die avond waren we nog een hele tijd hyper van onze ervaringen!

Coral Bay is een plaatsje net onder Exmouth en ook kunt snorkelen, wat we ook gedaan hadden. Hier kwamen we weer onze kennissen tegen die ons de tip gaven voor een strandkamp net iets te zuiden van Coral Bay waar we de volgende dag met iedereen hebben geslapen. Met de tenten vlakbij het strand en in de ochtend liep je zo vanuit je tent de zee in om lekker te zwemmen om 7uur in de ochtend! Dit was de mijn derde favoriete kampeerplek (na Katherine george en Uluru) en zo zie je maar weer de de mooiste plekjes gratis zijn en wat moeilijker te bereiken. We moesten met onze 4WD over wat los zand rijden voordat we bij het kamp konden.

Wederom een lange tijd op de weg. Dit maal vanuit ons strandkamp naar Kalbarri, wat een aantal dagen rijden is. Onderweg wat saaie kampeerplekken gehad en niet heel veel stops gehad onderweg. Geluncht bij een geyser die met de golven water 50m de lucht in stuwt. In de buurt van Kalbarri, waar we moesten afslaan om de weg naar het park te pakken, moesten we omrijden. De weg werd afgesloten vanwege een dodelijk ongeval… Later bleek dit een geluk bij een ongeluk te zijn, want bij een lunchstop in North Hampton kwamen we informatiefolders tegen over de ‘Principality of Hutt’. Een micronatie midden in West Australie. Met een “Visa” voor 2 dollar van het informatiecentrum konden we het land bezoeken. De genie (of gek) had zijn boerderij tot eigen land verklaart na een dispuut met de Australische overheid. De Prins (...) gaf ons hoogstpersoonlijk een tour door zijn hoofdstad. We hadden allemaal een beetje moeite om onze lach in te houden. Hij was heel beleefd, op leeftijd en erg grappig. En een tikkeltje gestoord denk ik.

We konden vlakbij het nationale park Kalbarri overnachten op een paardenranch, zodat we volgende dag optijd het park in konden rijden. Hier kon je onder andere ‘Natures Window’ bezichtigen. Een natuurlijke rotsformatie wat een soort raam is en uitzicht geeft op een rivier en een gedeelte van het park. Heel bijzonder.

Wederom een lange dag rijden. Afstanden zijn erg groot hier. Tot diep in de avond reden we richting ons volgende kamp en Adam moest erg zijn best doen om kangaroes, dingo’s en andere dieren te ontwijken. Een lief klein konijntje moest het wel ontgelden. We kwamen aan toen het al erg donker was, maar de volgende ochtend bleken we op een mooie plek te staan nabij het meer Indoon. Onze laatste nacht gezamelijk op de kampeerplek volgde alweer in Lancellin. Hier (een poging gedaan tot) surfen op de duinen en de volgende dag zouden we dan Perth alweer binnenrijden. Een stop via de Pinnacles gedaan en dan eindelijk weer een fatsoenlijke stad. Met 5$ Burgers&Beer op donderdagen in een bar ergens in Perth. Jam. In Perth kwam dan ook het moment waar ik afscheid moest gaan nemen van Sam. We hebben het toch een behoorlijke tijd met elkaar uitgehouden. Ook Adam en Christoph verlieten ons hier en ik reis verder met Anne en Nathalie.

Vanuit Perth zouden we via het zuid-westen van Australia naar Adelaide rijden. Om de trip maar eens goed te beginnen, gingen we de eerste dag via de brouwerij “Little Creatures” die een aantal lekkere bieren produceert en waar we een tour hadden gedaan en natuurlijk wat geproeft hadden. We kwamen ook langs de langste houten pier van het zuidelijk halfrond in Busselton (jaja) waar we ook weer lekker langs het strand gebruik konden maken van de BBQs waar ik, naar eigen zeggen, een fantastische maaltijd in elkaar had gedraait. Op de uiterste puntjes van het zuidwesten hebben we vuurtorens bezocht in het Cape Leeuwin -- Naturaliste national park en natuurlijk even aan wat wijn genipt in de wijnregio van Margeret River regio. Een nougat bedrijf, dat ook wijn deed, kon zich maar beter helemaal op nougat gaan richten... In deze regio bevinden zich ook een aantal grotten die je kunt bezichtigen. We hadden voor Jewel cave gekozen. Deze grot had de naam gekregen vanwege zout en rotsformaties die eruit zien als juwelen. Tijdens een lunch ergens hier, was een kangaroe wel erg nieuwsgierig naar ons eten en kwam heel dichtbij. Altijd leuk om de lokale bevolking te ontmoeten!

Wat volgde was misschien wel het meest avontuurlijke wat ik in Australie heb gedaan. Een reusachtige boom van 68m beklimmen. In deze boom waren alleen metalen pennen geslagen en een net aan de zijkant, maar verder geen beveiliging. Behalve dan een platform middenin en helemaal in de top. In die top had je een prachtig uitzicht op het bos en was de klim zeker waard. Naar beneden klimmen was nog spannender, want je moest ook daadwerkelijk naar beneden kijken om je voet weer op de metalen pen te zetten. Eenmaal weer op de grond moest je wel toegeven dat er aardig wat adreneline in je systeem was gepompt door de klim! In deze omgeving groeien Karrri-bomen. Bomen die eeuwen oud worden en heel hoog zijn. Via een loopbrug kun je op je gemak door de bomen lopen op een hoogte van 40m en een idee krijgen van hoe hoog alles wel niet is. De binnenkant van deze bomen zijn vaak hol, weggevreten door schimmels en insecten en alleen de buitenkant leeft.

Een van de laatse grote steden voor de Nullorbor is Esparance. Waar we de laatste grote inkopen konden doen en goedkope benzine kunnen krijgen voordat wel de circa 1700km lege vlaktes van de Nullorbor gaan beslechten. Wat misschien een mazzeltje was, was het feit dat we voor de Nullorbor nog even richting een strand in een ander nationaal park in de buurt wilden gaan. Op de weg terug begon de auto opeens te piepen. Motor oververhit. Radiatorlek. Eigenlijk was het heel komisch. We belden de Australische versie van de ANWB die redelijk snel kwam met een mannetje. Die belde vervolgens een takelwagen, omdat hij het onverantwoord vond om richting de stad te rijden met een lekke radiotor. Vervolgens kwam de takelwagen ook vast te zitten… Gelukkig kwam een hele aardige en leuke surfer ons helpen om de takelwagen los te krijgen (en het halve park afbrak om takken onder de wielen te krijgen voor grip). Uiteindelijk kwam de takelwagen los en wij konden eindelijk richting Esperance rijden. Bij het bedrijf allemaal er hard om lachen met een biertje.

We zitten voor een aantal dagen nu vast in Esperance op een caravanpark, terwijl de auto wordt gefixt. Ook de reden waarom ik opeens tijd over heb om mijn blog weer eens bij te werken. Had erger gekunt. Had op de Nullorbor kunnen gebeuren waar het waarschijnlijk onmogelijk is om onderdelen te krijgen voor de Jeep van Anne. Geen Jeeps kopen hier. Schijnen vaak kapot te gaan en is een grap onder de garages hier (“So you brought a Jeep, did you?”). Oh well. Ik kan in ieder geval mijn 27ste verjaardag op de stranden van Esperance vieren!

Tot Adelaide ;-)

Joep

Fotos bij Westcoast roadtrippen

Darwin, Nationale Park Lichtfield en WA.

Een paar dagen Darwin was heel erg lekker afkoelen. De A/C in de kamer deed z’n werk erg goed. Deze stop was erg gezellig, we hadden twee Italianen in onze hostelkamer waarmee Sam en ik goed op konden schieten. We zijn een aantal keren met ze uit geweest en lekker lui doen in het zwembad van het hostel. Helaas moest er een einde aan komen want we willen nog meer zien. We vertrokken naar Lichtfield. Een van de nationale parken van de Northen Terretories. In Lichtfield liggen een aantal watervallen vlak bij elkaar, plus nog wat andere bezienswaardigheden. En helemaal met dit soort temperaturen (we gingen inmiddels richting de 45 graden en de lucht is vochtig) kan je niet genoeg krijgen van watervallen! Waterval 1 heette Florence falls en hebben we ook overnacht. Dag twee gingen we naar een ‘rockhole’. Soort van natuurlijke baden van steen. Erg mooi en lekker koel. Laatste waterval heette Wangi Falls en had ook het grootste meer waar je kon zwemmen. Erg komisch hier was een briefje ergens aan de muur geplakt van de rangers: Er is een ‘Freshie’ gesignaleerd (zoet-waterkrokodil) die ietsjes agressiever is jegens mensen dan normaal. Hij is maar 1m en doen ons best om het te vangen. Het is meest gesignaleerd aan de linkerkant van het meer.

juist.

Om op de snelweg te komen naar het Westen, moesten we weer ietsjes terug naar beneden richting Katherine. Katherine George staat bekent om zijn schoonheid, jammer genoeg waren we niet optijd om de mooiste wandeling te doen. Die wandeling duurt circa 6 uur en wil je beginnen vlakna zonsopkomst. Waren we net iets te laat voor. We hadden wel weer een super kampeerplekje gevonden met prachtige uitzichten over glooiende heuvels nabij Katherine. Met wederom een onweerstorm, dit keer gelukkig op de achtergrond zonder de regen. Na Katherine reden we dan eindelijk na het Westen! De enige staat die ik nog niet heb gezien op het vaste land van Australie (ik tel A.C.T niet mee als staat). Broome staat op de planning en is een 1400km verderop. We deden dit niet in een keer natuurlijk, maar verdeelt over 3 dagen. Over deze 1400 kilometer is weinig te vertellen. We reden vooral. Bij Kunnunura deden we een overnachtingsstop. De volgende dag om 5.30 op (klok gaat 1,5u achteruit van NT naar WA), stiekem bij een caravankampeerplaats douchen en de weg weer op om iets van 700km te doen. We konden we het niet in een keer redden dus nogmaals een hele warme zweterige nacht kamperen. We kampeerden ergens op een station en in de ochtend werden we gegroet door een van de koeien die zich liet aaien en stukjes droog brood aannam. nog maar 300km te gaan. Eindelijk in Broome. duurt even, maar dan heb je wat. Broome is zo ongeveer het Airlie van het Westen. Veel backpackers, gezellige feestjes etc. Je kunt wel duidelijk merken dat het hoogseizoen hier voorbij is. De cafe’s, barren, stranden en ook het hostel zijn vrij leeg. Eerste avond hier zijn sam en ik gelijk naar een backpackers strandfeestje gegaan, ondanks dat we om 5.00 uur al de auto uit waren gestoomd in de ochtend. Het bleek een erg lange dag/nacht te worden! Maar het zwembad doet wonderen, net als de airco in de kamer! We hebben de bedden gelijk voor een week geboekt. Even bijkomen van al het kamperen in dit warme weer. Misschien blijven we hier zelfs even wat langer, Broome is een best leuk dorpje en het is een mooie omgeving!

Tot Snel.

Groetjes,

joep

Devils and Bitters

Vanaf Alice Springs waren we pas halverwege. Het zijn nog een aantal kilometers voordat we eindelijk in Darwin zouden zijn. En dat waren vrij saaie kilometers. Er is niet bar veel te zien tussen Alice en Darwin. Gelukkig kwamen we bij de UFO-hoofdstad van de wereld (ben even de echte naam kwijt van het gat) een aantal auto’s tegen met Fransozen, Duitsers en een Nederlander. We kwamen erachter dat we allemaal dezelfde kant opgingen en sloten ons aan bij de groep. Gezellig met vier auto’s reden we achter elkaar aan richting de Devil’s Marbles. Dit zijn reusachtige ronde keien die op elkaar balanceren. Paar foto’s genomen en weerr de auto in. Ondanks dat onze auto geen A/C had (en heeft) is het toch aangenamer om te rijden dan in de hitte stil te staan op een grote grilplaat met wat stenen om je heen. Het weer is aanmerkbaar warmer aan het worden hoe verder we naar het Noorden rijden. Het begint ook al vochtig te worden in de lucht. Die avond hebben we met z’n alleen gekampeerd op een gezellige rest-area langs de Snelweg. Volgende dag waren we aangekomen bij Bittersprings nabij Mataranka. Misschien wel een van de mooiste natuurlijke warmwater bronnen die ik ooit gezien heb. Heel erg groen (rond Alice was alles erg droog) en het water het een aangename temperatuur van rond de 30 graden. Wat toch alweer 10 graden scheelt met de omgeving. Er stond een langzame stroming en daardoor kon je lekker drijven en langszaam een paar honderd meter worden meegesleurd. Dan het water uit, weer richting de bron lopen en opnieuw het water inzakken. Ik had hier de hele dag wel kunnen blijven plakken. Het was erg aangenaam! Er zouden ook schildpadden in het water moeten zitten, niet gezien helaas.

Je moet een beetje creatief zijn wanneer je goedkoop (of gratis) wil kamperen. We kamperen vooral op gratis plekken, en dan moet je het vaak zonder douches ed doen. Gelukkig bestaan er apps waarmee je gratis douches kunt vinden in Australie (naast kampeerplekken, uitzichtspunten, WC’s, etc, etc) en na een heel verfrissende douche gingen we door naar een kampeerpllek vlakbij Edith Falls. Zo konden we de volgende dag vrij betijds lekker zwemmen bij Edith Falls. Het weer is inmiddels zo warm dat het vlak na zonsopgang vaak niet meer uit te houden is om langer achterin de auto to blijven liggen. Zo zijn we wel lekker vroeg op in ieder geval. Na Mataranka stond er nog een bush camping op de planning voordat we weer lekker in een hostel zaten met wat A/C. Die laatste nacht was spectaculair. Er kwam een grote tropische onweersbij over ons heen. Het duurde een half uur ongeveer, maar dat gaf genoeg regenwater om een groot deel van de kampeerplaats onderwater te zetten. Was maar goed dat we in een 4WD zitten die lekker hoog op de poten staat. Volgende stop, de enige hoofdstad van Australie die in de tropen ligt, Darwin!

Naar het midden en daar voorbij!

Nu de tas weer pakken en plannen maken voor de rest van Australie.. Sam heeft een vriendin in Adelaide waar we konden overnachten voor een paar nachten. Daar konden we ook onze inkopen doen en eindelijk weer eens een normale stad zien! Dat was die paar kilometer om (zo’n 1000 km) waard. De weg naar Adelaide was niet geheel zonder eigen avontuurt. Zo hadden Sam en ik na de eerste 100 km al een lekke band. Werkelijk waar, hij mag zichzelf wel een kerel noemen, maar die metrosexueel was blij dat hij mij bij zich had. Anders hadden we er nog gestaan (en ja, gek genoeg weet ik hoe je een band moet verwisselen op een SUV). Anyways, na een halfuurtje waren we weer onderweg. Vervolgens reden we langs Orroroo, wat erg klinkt als Uluru. Vooral als je een Australier hebt met een beetje een spraakgebrek.

Zes uur later zaten we lekker aan een domino 5 dollar pizza! Heerlijk weer een beetje civilizatie. We konden slapen bij Holly, een vriendin van Sam die hij in Vietnam had ontmoet. We konden bij haar en haar familie in Adelaide slapen. Mooie Villa hadden ze met zwembad en tennis court(!) en Sam en ik kregen bedden waar we in konden slapen ipv een bank of de auto. In Adelaide hebben we de eerste dag geshopt voor onze kleding. Tijdens het shoppen kwamen we David en Shani weer tegen (die werkten we ook in Marree). David is duidelijk geen stadsmens. Hij is ontzettend grappig, vooral omdat hij werkelijk iedereen pissig krijgt met hele foute opmerkingen. Hij begint altijd met “So….., I mean this in the nicest way possible……..,but you look like a cow”. Of zoiets dergelijks. Dat, gecombineerd met een Crocodile Dundee hoed, is erg vermakelijk. Goed, de rest van de dagen waren onder andere gevuld met het proeven/drinken van wijn bij de diverse wijnmakers in de buurt van Adelaide (waar je goed kunt drinken voor noppes

Voordat de echt aan onze roadtrip beginnen, gaan Sam en ik eerst nog naar Roxby Downs voor een politiebal. We waren uitgenodigd door gasten van het Marree hotel en we konden daar ook overnachten. Het bal was formeel, dus met nette schoenen, shirt en strikje handigden we onze kaartjes over aan de tafel en we werden naar onze tafel gewezen in de evenementenhal in Roxby. Mooie grote ronde tafel met een centerstuk en een prachtig aangeklede hal. Op het podium stond de politieband klaar om iedereen te vermaken. In volledig uniform kwam menig klasiekkertje langs en zelfs een Elvis hit. Heel toepasselijk door een agent met een omhoog gezette kraag en grote zonnebril op. De avond eindigde in de lokale pub waar iedereen heeeeel vrolijk was. Volgende avond had Katie, onze vriendin van Marree, een pokeravond georganiseerd (die ik ook nog won!) en ze speelde daarna wingvrouw voor Sam en koppelde hem aan een politievrouw. Sam was de volgende dag errug vrolijk.

Vlak voor ons vertrek had Katie ons Andamooka laten zien, dat een opalstad is (net als Coober pedy)! Dit zou onze volgende stop zijn en we reden via de zandwegen via William Creek naar Coober. Een deel van de zandwegen waren heel slecht waardoor we een stuk max 20km/h konden rijden…. Heel hobbelig. Zo hobbelig dat de auto een beetje kapot aan het schudden was... William Creek was een snelle overnachting en gedag zeggen aan Roanne. De volgende dag reden we dan eindelijk coober binnen. De stad die bekend staat om zijn opalmijnen en de ondergrondse huizen. We hebben een aantal ondergrondse kerken gezien en koffie gedronken in een ondergronds café. Highlight van de dag was baby kangoeroes aaien in een kangoeroe opvang in Coober. Ook een giller is crocodile Harry. Naar verluidt is crocodile Dundee op deze man gebaseerd. Hij was een krokodillen jager in the northern territories en ging na zijn pensioen naar Coober Pedy. Daar heeft hij een typische Coober huisje onder de grond. Naja, typisch. Het was een rokkenjager en zijn huis ligt vol met bedankbrieven van dames en vaak lieten ze ook wat ondergoed achter.

We hebben nog een aantal kilometers te gaan dus het was ook weer tijd om Coober Pedy te verlaten. De weg vervolgde zich naar het Noorden en onderweg sliepen we langs de Stuart Highway precies op de grens van Zuid Australie en Northern Territory. Spontaan kwam hier een groep mensen bij elkaar waar we een gezellig avond mee hebben gehad, waarschijnlijk iets geholpen door rum. Lekker kampvuurtje erbij. Perfect. Dit was al een leuke kampeerplaats, maar de volgende was echt geweldig. We sliepen in the bush op een zandweggetje met uitzicht op Uluru! Spectaculair en we hadden de hele rots voor onszelf. We zijn de volgende dag niet heel lang gebleven, vanwege de vliegen...

Een ding die ze je vergeten te vertellen in de brochures. De vliegen. Door het hele rode centrum van Australië stikt het van de gekmakende vliegen die inmiddels met zulke getallen zijn dat je bijna een baard van vliegen van je gezicht kunt vegen. De vliegjes vinden vooral de ogen, neus, mond en oren erg leuk. Gelukkig vallen je ze niet lastig in de auto of na zonsondergang. Nevermind de spinnen, slangen en andere dodelijke wezens, voor de vliegjes moet je voor uitkijken!

Nu zitten we in Alice springs waar we een hostel (met een heerlijke aircon) nemen. Hier een hele gezellige Belg tegengekomen, en zijn we wat langer gebleven dat we eerst hadden geplant. Vanaf hier gaan we via een aantal kampeer plaatsen naar het vochtige Darwin!

20151002 coober camping alice

Desert Stars (mini verhaal)

Het wordt steeds warmer, met temperaturen van rond de 40 graden in de schaduw. En er is niet heel veel schaduw hier... De touristen blijven nu weg. Af en toe komen er paar European langs die nog niet helemaal snappen hoe warm het hier is. Het is dus steeds rustiger, en dat gaf ons (Al het personeel van het hotel) de tijd om naar een hottub te gaan dat op Clayton station ligt, ongeveer 50 kilometer omhoog op de Birdsville track. Nadat we het avondeten hadden afgerond zijn we met de auto richting de hottub gereden. Onderweg werden we vergezeld door een aantal kangoeroes die een eindje met ons mee hopten richting Clayton.

Het is een klein bad dat je zelf kunt vullen met natuurlijk warm water uit het Great Artisan Basin dat onder een groot deel van Oost-Australie ligt. 's Nachts is het erg donker. Het dichtstbijzijnde dorp van enige noemenswaardigheid is Marree. Dit betekende dat er geen lichtvervuiling is what-so-ever (er was verder geen elektriciteit bij de Clayton Hottub). Met een biertje, wat muziek uit een telefoon en al lekker badderend konden we met z'n allen de melkweg bewonderen en de vallende sterren. Een goed einde aan de tijd hier in Marree!

Exploring the Desert

Exploring the desert

Tijd gaat heel erg snel hier! Ik kan niet geloven dat mijn tijd in Marree er alweer bijna op zit. Net nu ik op het puntje zit op free-pour coffee art te kunnen doen op mijn koffie (ik ben ook barista, niet heel onwaarschijnlijk de beste barista in Marree, maarja in land der blinden...etc). Bijna al het personeel hier gaat op 16 oktober weg. Ik zelf ga verder reizen met Sam!

Een paar weken terug kreeg het Hotel versterking in de vorm van Sam. Housekeeping en Bar. Ik kreeg samen met hem een dag vrij. We besloten om een vriendin van hem op te zoeken in William Creek. Dat is ongeveer 200km rijden over onverharde wegen. Op weg naar William Creek kwamen we langs een paar leuke stops. Zo is er Alberrie Creek, waar een kunstenaar reusachtige sculpturen maakt van metaal. Waaronder twee vliegtuigen die rechtop staan. Die kwamen me erg bekent voor. Vast ergens in een brochure gezien. Volgende stop is Coward Springs. Dit is een houten hottub die gevuld is met natuurlijk warm water uit the great artisan basin. Lake eyre South was een andere plek waar je het enorme zoutmeer tot je kunt laten komen. onderweg kom je ook prachtige rode heuvels tegen en wat local wild life. Zoals een Brown snake. Die achter af erg agressief en dodelijk bleken te zijn. En dus niet geschikt om ervoor te stoppen en foto's te nemen.... Was maar goed dat ik de slang niet probeerde te aaien!

Was trouwens niet het enige wat niet helemaal lekker ging. Sam werd een beetje te cocky op de onverharde wegen die erg goed waren. Wat betekende dat je een redelijke snelheid kon behalen zonder helemaal kapot te worden geschud. Iets te hard over een heuveltje waardoor we een ongeplande J-turn maakten en achterstevoren op weg kwamen te staan. Ik vond het wel spannend.

Het meisje was Zo Iers als ze komen. Ze had een "rrright doing" gekregen. Ze bedoelde dat haar collega's haar goed in de malling hadden genomen. Was erg grappig hoe ze het zei en de blikken die Sam en ik vervolgens met elkaar wisselden. We kwamen ook nog even aan de praat met een stel die eerder in het Marree hotel waren gebleven. We werden prompt uitgenodigd voor een politiebal in een ander klein dorp hier in de buurt.

Helaas kwam de ochtend heel vroeg. We moesten rond zonsopkomst weg (+/- 6 uur) om optijd voor werk weer in Marree te zijn. Is toch bijna 3 uur rijden.

Voor wat foto's bij dit verhaal. Ze staan niet helemaal op de juiste volgorde. Dat is toch wat te lastig voor picasa om te uploaden...

https://picasaweb.google.com/106741523973298448714/AWholeLotOfNothing?authkey=Gv1sRgCNvGkLjZwbWxJA

Eindelijk ook tijd gehad om fotos van de whitsundays te uploaden

https://picasaweb.google.com/106741523973298448714/Whitsundays2?authkey=Gv1sRgCPu618zW6pP73gE

en van Magnetic island.

https://picasaweb.google.com/106741523973298448714/MagneticIsland?authuser=0&authkey=Gv1sRgCM_m3qy7r7rvUA&feat=directlink