Het is een tijdje geleden. In het grote West Australie is internet een uitzondering en de afstanden zijn vaak zo groot dat je veel in de auto zit of zoveel moois ziet dat het schrijven van een blog er bij in schiet. Nu heb ik tijd over (daarover meer aan het einde van deze post). Ga er even voor zitten, want dat gaat een lange worden. We moeten ongeveer een maand inhalen!

In het hostel in Broome konden we weer even lekker bijkomen. We ontmoette al snel Adam, nog een Brit, die in onze kamer sliep. In de Maccas (Oz voor McDonalds) zagen we drie, overduidelijke backpackers, plannen maken voor de westcoast. Sam, onze ladiesman, raakte aan de praat met Anne en ik herkende Christophe van Darwin. Nathalie maakte hun groepje compleet. Sam twijfelde eerste nog even of hij wel de West kust mee wilde pakken; zijn auto begon inmiddels wat gebreken te vertonen. Volgens een aantal anderen was Perth een betere plek om zijn auto te verkopen. We gingen met zijn zessen reizen! Adam was met een tour omhoog gekomen, en vond het geen probleem om met ons weer de reis naar beneden te maken. Nu bestond ons internationale groepje uit 2 Britten, 2 Duitsers, een Francaise en ik, de Nederlander.

Het samen reizen bleek vele malen gezelliger te zijn. De afstanden zijn groot in West Australie en je moet vaak een hele dag rijden voordat je iets interessants tegenkomt. However, het is het zeker waard, want de landschappen hier zijn prachtig. De eerste paar dagen moesten we een hoop kilometers gaan doen. Eerste paar nachten op gratis kampeerplekken geslapen waar we gewekt werden door koeien die dwars door ons kamp liepen. Op de weg zijn gelukkig veel faciliteiten voor reizigers. Zo kun je met redelijk gemak BBQ’s, toiletten en douches vinden die je vaak gratis kunt gebruiken of tegen een kleine vergoeding.

Eerste echte stop was Karajini. Een super nationaal park in Westen Australia. Het park bestaat uit een aantal kloven waar je in kunt klimmen en kunt zwemmen in de watervallen en meren. Heel avontuurlijk, en Adam kon ons nog heel wat vertellen over dit gebied, omdat hij hier was geweest met z’n tourgroep.

We hebben een aantal beklommen en hele mooie meren gezien in dit park.

Elke dag is een nieuw avontuur een Australie. Vanuit Karajini wilden we de lange tocht maken naar Exmouth. Ergens in het midden moesten we een onverwachte overnachting maken bij een Roadhouse in Nanutarra vanwege bushfires. De weg was afgesloten… Omrijden was geen optie, dat zou weer enkele honderden kilometers aan een toch al lange trip toevoegen. Dus een overnachting. Een paar uur later werd ook de weg terug afgesloten en sliepen we zo ongeveer midden tussen alle bushfires in. Heel wat brandweer aanwezig en wegwerkers. Heel spannend en veel rook, maar uiteindelijk waren we niet echt in gevaar. De volgende dag konden we onze route vervolgen en bijna de hele weg naar Exmouth reden we door zwartgeblakerde velden heen.

Eindelijk Exmouth! Vlak erboven ligt nog een national park, bekent om zijn vele mooie stranden en snorkelplekken. We kwamen een beetje laat aan, wel gelukkig net op tijd voor de zonsondergang die we bekeken hebben bij de vuurtoren van Exmouth. Dat gaf een goed uitzicht op een aantal stranden en zo konden we heel romatisch ons avondmaal nuttigen. Ook heel toevallig, we kwamen hier weer een aantal mensen tegen waarmee Sam en ik voor een aantal dagen samen hadden gereist rond Katherine. Bij zonsopkomst waren de meeste vroeg op. We zouden een aantal stranden gaan doen om te snorkelen. Het ningaloo reef staat bekent om z’n vele prachtige snorkelplekken, waar je zo vanaf het strand naar toe kunt zwemmen. In mijn mening misschien nog wel mooier dat het bekende (en zo touristische) Great Barrier Reef. Van alle stranden was ‘Turquoise Bay’ het gaaftst. Hier zagen we, naast alle mooie kleurige vissen en koralen, kleine reef sharks, schildpadden en sting rays. En deze dag ging nog veel beter worden! Het was ook het seizoen waar schildpadden eieren leggen rond zonsondergang. We hoefden inderdaad niet heel lang te zoeken voordat we iets kleins voor ons zagen lopen in het half-donker. Het bleek een baby-schildpadje te zijn dat net uit z’n ei was gekomen om naar de zee te rennen! En nog een en nog een! Paar meter later zagen we dan ook eindelijk een mama-schilpad die uit de zee klom, het strand op. Zolang we heel laag bleven en geen geluid maakten, was het geen probleem voor ons om vrij dichtbij te komen. Ze zocht een tijdje naar het perfecte plekje om haar eieren te begraven en we keken ademloos toe. Nadat ze klaar met eieren leggen was klom ze zowat over ons heen om naar de zee te komen. We hadden ons zelf misschien niet zo handig gepositioneerd tussen haar in de zee in. Uiteindelijk kwam iedereen er zonder kleerscheuren er vanaf. Die avond waren we nog een hele tijd hyper van onze ervaringen!

Coral Bay is een plaatsje net onder Exmouth en ook kunt snorkelen, wat we ook gedaan hadden. Hier kwamen we weer onze kennissen tegen die ons de tip gaven voor een strandkamp net iets te zuiden van Coral Bay waar we de volgende dag met iedereen hebben geslapen. Met de tenten vlakbij het strand en in de ochtend liep je zo vanuit je tent de zee in om lekker te zwemmen om 7uur in de ochtend! Dit was de mijn derde favoriete kampeerplek (na Katherine george en Uluru) en zo zie je maar weer de de mooiste plekjes gratis zijn en wat moeilijker te bereiken. We moesten met onze 4WD over wat los zand rijden voordat we bij het kamp konden.

Wederom een lange tijd op de weg. Dit maal vanuit ons strandkamp naar Kalbarri, wat een aantal dagen rijden is. Onderweg wat saaie kampeerplekken gehad en niet heel veel stops gehad onderweg. Geluncht bij een geyser die met de golven water 50m de lucht in stuwt. In de buurt van Kalbarri, waar we moesten afslaan om de weg naar het park te pakken, moesten we omrijden. De weg werd afgesloten vanwege een dodelijk ongeval… Later bleek dit een geluk bij een ongeluk te zijn, want bij een lunchstop in North Hampton kwamen we informatiefolders tegen over de ‘Principality of Hutt’. Een micronatie midden in West Australie. Met een “Visa” voor 2 dollar van het informatiecentrum konden we het land bezoeken. De genie (of gek) had zijn boerderij tot eigen land verklaart na een dispuut met de Australische overheid. De Prins (...) gaf ons hoogstpersoonlijk een tour door zijn hoofdstad. We hadden allemaal een beetje moeite om onze lach in te houden. Hij was heel beleefd, op leeftijd en erg grappig. En een tikkeltje gestoord denk ik.

We konden vlakbij het nationale park Kalbarri overnachten op een paardenranch, zodat we volgende dag optijd het park in konden rijden. Hier kon je onder andere ‘Natures Window’ bezichtigen. Een natuurlijke rotsformatie wat een soort raam is en uitzicht geeft op een rivier en een gedeelte van het park. Heel bijzonder.

Wederom een lange dag rijden. Afstanden zijn erg groot hier. Tot diep in de avond reden we richting ons volgende kamp en Adam moest erg zijn best doen om kangaroes, dingo’s en andere dieren te ontwijken. Een lief klein konijntje moest het wel ontgelden. We kwamen aan toen het al erg donker was, maar de volgende ochtend bleken we op een mooie plek te staan nabij het meer Indoon. Onze laatste nacht gezamelijk op de kampeerplek volgde alweer in Lancellin. Hier (een poging gedaan tot) surfen op de duinen en de volgende dag zouden we dan Perth alweer binnenrijden. Een stop via de Pinnacles gedaan en dan eindelijk weer een fatsoenlijke stad. Met 5$ Burgers&Beer op donderdagen in een bar ergens in Perth. Jam. In Perth kwam dan ook het moment waar ik afscheid moest gaan nemen van Sam. We hebben het toch een behoorlijke tijd met elkaar uitgehouden. Ook Adam en Christoph verlieten ons hier en ik reis verder met Anne en Nathalie.

Vanuit Perth zouden we via het zuid-westen van Australia naar Adelaide rijden. Om de trip maar eens goed te beginnen, gingen we de eerste dag via de brouwerij “Little Creatures” die een aantal lekkere bieren produceert en waar we een tour hadden gedaan en natuurlijk wat geproeft hadden. We kwamen ook langs de langste houten pier van het zuidelijk halfrond in Busselton (jaja) waar we ook weer lekker langs het strand gebruik konden maken van de BBQs waar ik, naar eigen zeggen, een fantastische maaltijd in elkaar had gedraait. Op de uiterste puntjes van het zuidwesten hebben we vuurtorens bezocht in het Cape Leeuwin -- Naturaliste national park en natuurlijk even aan wat wijn genipt in de wijnregio van Margeret River regio. Een nougat bedrijf, dat ook wijn deed, kon zich maar beter helemaal op nougat gaan richten... In deze regio bevinden zich ook een aantal grotten die je kunt bezichtigen. We hadden voor Jewel cave gekozen. Deze grot had de naam gekregen vanwege zout en rotsformaties die eruit zien als juwelen. Tijdens een lunch ergens hier, was een kangaroe wel erg nieuwsgierig naar ons eten en kwam heel dichtbij. Altijd leuk om de lokale bevolking te ontmoeten!

Wat volgde was misschien wel het meest avontuurlijke wat ik in Australie heb gedaan. Een reusachtige boom van 68m beklimmen. In deze boom waren alleen metalen pennen geslagen en een net aan de zijkant, maar verder geen beveiliging. Behalve dan een platform middenin en helemaal in de top. In die top had je een prachtig uitzicht op het bos en was de klim zeker waard. Naar beneden klimmen was nog spannender, want je moest ook daadwerkelijk naar beneden kijken om je voet weer op de metalen pen te zetten. Eenmaal weer op de grond moest je wel toegeven dat er aardig wat adreneline in je systeem was gepompt door de klim! In deze omgeving groeien Karrri-bomen. Bomen die eeuwen oud worden en heel hoog zijn. Via een loopbrug kun je op je gemak door de bomen lopen op een hoogte van 40m en een idee krijgen van hoe hoog alles wel niet is. De binnenkant van deze bomen zijn vaak hol, weggevreten door schimmels en insecten en alleen de buitenkant leeft.

Een van de laatse grote steden voor de Nullorbor is Esparance. Waar we de laatste grote inkopen konden doen en goedkope benzine kunnen krijgen voordat wel de circa 1700km lege vlaktes van de Nullorbor gaan beslechten. Wat misschien een mazzeltje was, was het feit dat we voor de Nullorbor nog even richting een strand in een ander nationaal park in de buurt wilden gaan. Op de weg terug begon de auto opeens te piepen. Motor oververhit. Radiatorlek. Eigenlijk was het heel komisch. We belden de Australische versie van de ANWB die redelijk snel kwam met een mannetje. Die belde vervolgens een takelwagen, omdat hij het onverantwoord vond om richting de stad te rijden met een lekke radiotor. Vervolgens kwam de takelwagen ook vast te zitten… Gelukkig kwam een hele aardige en leuke surfer ons helpen om de takelwagen los te krijgen (en het halve park afbrak om takken onder de wielen te krijgen voor grip). Uiteindelijk kwam de takelwagen los en wij konden eindelijk richting Esperance rijden. Bij het bedrijf allemaal er hard om lachen met een biertje.

We zitten voor een aantal dagen nu vast in Esperance op een caravanpark, terwijl de auto wordt gefixt. Ook de reden waarom ik opeens tijd over heb om mijn blog weer eens bij te werken. Had erger gekunt. Had op de Nullorbor kunnen gebeuren waar het waarschijnlijk onmogelijk is om onderdelen te krijgen voor de Jeep van Anne. Geen Jeeps kopen hier. Schijnen vaak kapot te gaan en is een grap onder de garages hier (“So you brought a Jeep, did you?”). Oh well. Ik kan in ieder geval mijn 27ste verjaardag op de stranden van Esperance vieren!

Tot Adelaide ;-)

Joep

Fotos bij Westcoast roadtrippen