Home

Laatste paar stops van mijn reis. Met de trein van Hue naar Hanoi en daar de minibus naar Halong Bay. De prachtige en mysterieuze bay van noord Vietnam.

Met een luxe cruiseschip zou ik dan 2 dagen en 1 nacht doorbrengen op deze UNESCO site. De cruise zat helemaal vol gepland met allerlei activiteiten. Gelukkig begon het met een lunch, want na mijn ontbijt rond 5.30 in de ochtend had ik wel weer honger.

De eerste stop was langs een grot, die erg belangrijk is rond de mythe van Halong bay. Halong betekent “descending dragon”.

Tijdens een mythische oorlog in de begin dagen van Vietnam, moesten de Vietnamezen vechten tegen een sterke vijand. De koning riep om hulp van de goden en die zonden een moederdraak en haar twee kinderen. Die belaagden de vijanden met vuur en grote smaragden die een barriere vormden tussen Vietnam en de zee. Die smaragden zijn nu Ha Long bay. De draken vonden dit gebied nu zo mooi en besloten hier te blijven. Ze nestelden zich in de grot die we bezochten, waar je in het steen het gezicht van de draken nog steeds kunt zien. Met dank aan onze gids Jimmy, die aan zichzelf bleef refereren in de derde persoonsvorm. Amusant.

Een parelkwekerij was een andere stop waar je kon bewonderen hoe nauwkeurig beginparels in de oesters werden gedaan. Een operatie als ware.

Afhankelijk van de soort, groeien er parels in een paar maanden tot een paar jaar. Ze hadden wat voorbeelden liggen die je kon kopen, met een paar van de duurste die tot een paar 100n miljoen Dong gingen.

De zon ging al onder hierna, en een heerlijk avondbuffet met veel seafood volgde. En daarna ging ik al snel in mijn kajuit liggen slapen, want ik had natuurlijk al een erg lange dag achter de rug.

Op dag twee gingen we nog kajakken. Voor dat ik wist stond ik alweer opo vaste land, terug naar Hanoi.

In Hanoi had ik ook weer wat avontuurlijks geregeld. Een couchsurf plek. Voor degene die het niet kennen, Couchsurfen is het overnachting bij mensen die graag reizigers willen leren kennen. Je slaapt dan op een bank, matrass of wat ze dan ook maar beschikbaar hebben. Ik sliep bij een Vietnamese familie in hun cafe. De eigenaar had ook een club waar studenten hun Engels bij kunnen spijkeren en ervaring krijgen als tourgids. Thanh (de eigenaar) was erg aardig en zijn vrouw kon ook erg lekker koken!

De laatste paar dagen heb ik een beetje rond gewandeld, maar vooral genoten van het oude centrum van Hanoi met een biertje in de hand. Mijn 1na laatste vlucht naar Bangkok. Hier had ik nog 5 dagen. Helaas was ik beetje ziek geworden en veel op bed gelegen de hitte ontwijken. De laatste natuurlijk nog even uitgeweest in het nachtleven van Bangkok.

En dan de laatste vlucht na Nederland. En voordat je het weet ben je dik 400 dagen weggeweest. Heb je 6 landen bezocht, duizenden kilometers afgelegd op heel veel verschillende manieren (vliegtuig, boot, (slaap)bus, trein, liften, etc). Talloze mensen leren kennen en weer afscheid moeten nemen. Heel veel leuke dingen meegemaakt (en een paar minder leuke dingen). Tijd vliegt. Het leek veel korter toen ik weer op schiphol stond afgelopen zondag en werd opgewacht door mijn familie (met spandoek!).

Is weer tijd om in te burgeren. En daarna? Op naar het volgende avontuur? Wie weet krijgt deze blog nog een keer een vervolg ;-)

Vervallen en vergeten Hue

De stad zelf niet natuurlijk. Die is niet vergeten, maar door de oorlog wel een beetje vervallen. Hue staat bekend om de grote oude citadel. Het was de hoofdstad tot 1945. Het staat ook bekent om hele grote tombes die om de stad heenliggen.

Die laat ik allemaal links liggen. Ik heb genoeg oude dingen en dode mensen gezien. En toegang was ook vrij prijzig, om eerlijk te zien. In plaats daarvan besloot ik, samen met 3 anderen, om een verlaten waterpark te gaan bezoeken. Half-af geopend in 2004 en is kort daarna alweer verlaten. Internet biedt helaas weinig aan achtergrondinformatie, behalve dan dat het geopend werd in 2004. Het park is enorm en was blij dat ik een scooter had. We reden door een grote openingspoort, waar we met z’n allen het onofficiele -maar officieel uitziende- bewaker negeerden en langs hem heen zoefden. We waren al door anderen gewaarschuwd dat het gratis moest zien en dat er mensen geld uit proberen te slaan. Door de machtige oprijlaan kwamen aan bij een soort rond plein. We sloegen links af. We reden langs een meer in we zagen opeens een draak opdoemen uit de jungle. Ja. Een draak!

Dit was een hele grote draak wat eens diende als toegang tot een aquarium. Je kon door de oude glazen tunnel heen lopen van het aquarium en naar boven lopen tot in de bek van de draak. Vanaf hier kon je het hele meer zien.

We reden met de scooter het meer rond en vonden een stadium. Aan de grote vijver en installatie, vermoed ik dat hier watershow werden gegeven.

We gingen het huisje in van de show en we vonden daar een oude matrass en een notitieblok met geschreven teksten die van 2006 tot 2007 waren gedateerd. Helaas in Vietnamees.

Even door en we zagen een hele grote lazyriver die rond om een aantal glijbanen liep. Heel indrukwekkend was om te zien hoe de jungle weer hard bezig was om alles weer terug te nemen. En het park is niet eens zo heel erg oud!

Hierna nog een oude tombe gezien en een pagoda.

Deze haalden het niet bij hoe interessant het waterpark was!

Historisch Hoi An

Hoi an staat om een aantal dingen bekent. Vooral de ontzettende mooie historische binnenstad. Als ik me een typsich Vietnamese stad/dorp moet inbeelden, dan zou dat veel op Hoi An lijken. Nu natuurlijk alleen nog voor de touristen. Heel erg lang geleden was het een van de belangrijkste handelsteden in ZO Azie. En die rijkdom die dat bracht, kun je nog steeds zien in de oude gebouwen.

Ook staat de stad bekent om de vele kledingmakers die zich hier in de stad bevinden. Je kunt hier alles laten (na)maken. Wil je een pak hebben in de meest verschrikkelijke kleuren hebben? Dat kan, de enige vraag die je krijgt is hoeveel je er wilt. Ook kun je ze een foto laten zien van een merkpak, die ze dan vervolgens handig namaken. Ik heb hier ook mijzelf een pak laten aanmeten. In een mooi donkergrijs, met een rode binnenkant. Broek, Jasje en bijpassende das was zo rond de 70 euro. Niet gek voor een aangemeten pak toch? investering voor het solliciteren wat ik straks in Nederland moet gaan doen.

Hier heb ik ook nog een Vietnamese kookcursus gedaan. We gingen eerst de markt op om wat verse groenten en kruiden te kopen.

Van Vietnamese loempias tot roerbak kip met noodles gemaakt. En lekker na de hand alles oppeuzelen natuurlijk! Yumyum.

Volgende stop op mijn haastige Vietnam reis is Hue alweer. Ongeveer halverwege tussen Ho Chi Minh Stad en Hanoi in. Waar ik voor heel even het toeristenpad afga ;-)

Easyriding in Dalat

Ik kwam met de slaapbus heel vroeg aan in Dalat. En om 6 uur ‘s ochtends stond ik al voor mijn hostel. Ik kon nog niet inchecken, dus eerst maar eens een rondje in Dalat zelf gelopen. Langs een hoop kleine koffiehuizen waar oude Vietnamese mannetjes gezellig aan de sterke Vietnamese koffie zitten en aan een sigeretje zitten te lurken.

Over de markt gelopen, waar levende kippen en ander soort werd verkocht en zo mijzelf een tidje vermaakt. Terug bij het hostel kwam ik nog een andere Nederlander tegen, Eva, en na het inchecken gingen we samen wat lunchen en koffie drinken. We wilden net teruglopen naar het hostel toen ze Mr Hung weer tegenkwam. Mr Hung is een “easyrider”, de naam voor de populaire tours op de motor hier in Vietnam. Daar had ik wel oren naar, en hij nodigde ons alle twee uit voor een kopje koffie om de tours te bespreken. Hij had een aantal meerdere-daags touren. Ik had helaas al mijn bus-, trein en boottickets al gekocht, dus moest helaas een 1-dags tour met hem gaan doen. En dat was zo geregeld. Eva en ik wilden allebei een 1-dags tour doen en hij zou er voor zorgen dat een collega van hem ons twee op zou halen in de ochtend. Fijn was dat hij ons absoluut niet forceerde om het een of het ander te doen en betaalde zelfs voor de koffie.

De volgende dag werden we keurig optijd opgehaald door Mr Hung en zijn motorrijdende companiaan, Mr Lee. De 1-dags tour gaat rond Dalat en er stond een hoop op het programma. Zo zijn we langs een plaatselijke tempel gegaan (gaap, genoeg tempels gezien). Ook langs een koffie plantage, waar ze Luwak koffie hadden. Dat is koffie waarvan de bessen zijn gegeten door civet katter en vervolgens weer uit de ontlasting wordt gevist. ik proef het verschil niet o.

Een zijdefabriek,

twee watervallen en het kippendorp. Waar een grote betonnen haan stond met 3 poten en 9 tenen aan elke poot. Waarom? Omdat het kan, vermoed ik. Lunch was inbegrepen en was erg goed. Daar word ik altijd blij van

Op de terug weg langs een groot stuwmeer gereden waar we ook even tijd kregen om foto’s te maken. Door de hele motortour wil ik nou toch ook wel heel graag Vietnam op de motor doen. Helaas geen tijd meer voor (of eigenlijk begint het geld nu wel op te raken).

Volgende dag alweer de bus vroeg richting Hoi An, via Nha Trangh.

Goodmorning Vietnam!

Vietnam, superland. Het begon goed bij de grensovergang! Dit is de meest soepele grensovergang die ik tot nu toe gemaakt heb. Ik nam de bus van Phnom Penh richting Ho Chi Min City en ongeveer halverwege moesten we met z’n alleen de grens over. De collega van de buschauffeur nam onze paspoorten in en verzekerde ons dat dit een spoedige grensovergang zou betekenen. Inderdaad. Bij de grens moesten we de bus uit, onze bagage pakken, 20 meter lopen en de bus weer in. Dat was de grensovergang! Een tweede korte stop, waar de bagage door een Xray machine werd gehaald. We kregen onze paspoorten weer terug, met de juiste stempels en terwijl onze bagage door de machine ging, zat de kerel achter de machine lekker op zijn E-reader te lezen en gaf ons verder geen aandacht. Welkom in Vietnam!

Het was nog ffkes rijden, en waren redelijk optijd in HCMC. Natuurlijk werd je weer belaagd door alle taxichauffeurs die je graag naar je hotel wilden brengen (dat 5 minuten lopen was), eerst maar een koffie en kijken waar ik heen moest. Ik ben helemaal niet van grote steden maar HCMC is super. Het is gezellig druk en er is zoveel lekker eten op de straat. Oversteken is een avontuur. Je voelt je net Mozes soms. Een eindeloze stroom aan scooters suist je om de oren. Schietgebetje, en vervolgens heel langzaam aan de oversteek beginnen. Langzaam maar steady zet je voet voor voet en de stroom aan scooters wijken voor je.

Ik had een tour geboekt naar de Mekong Delta. Het laatste gebied voordat de Mekong de oceaan instroomt. Ik vond het wel passend om mijn trip in Laos op de Mekong te beginnen en hier het einde van de machtige rivier te bezoeken. Met een grote bus vol met andere toeristen gingen we op dag een een hoop bezienswaardigheden af. Kokosnootsnoep fabriek, een imker voor wat honingthee en wat kleinere stops.

Half uurtje hier, half uurtje daar. Eventjes een klein bootje op waar je door een jungle heen werd gevaren en de bus weer op.

Dag 1 was een beetje meh… ‘s Avonds werden we vrijgelaten om de straten af te gaan en zelf voedsel te regelen. Heerlijke dumplings, Vietnamese krokante pannenkoekjes en Pho gehad. Yumyumyum.

Dag twee was een stuk gaver, want op deze dag gingen we naar de grote drijvende markt op de meking delta. Anders dan in Bangkok, wordt hier nog echt door locals gebruik van gemaakt. Boeren komen hier verse groenten en fruit verkopen, die door locals dan worden gekocht voor de straatkraampjes of restaurants. Minimale afname is 10kg! Voor de toeristen kun je ook 1 ananas kopen om op te smikkelen. Diverse lunch en koffie bootjes enteren je schip haast. Ze komen naast je varen en maken zichzelf met een haak aan de boot vast en drijven zo een eindje mee, zodat je koffie en andere dingen kunt kopen. Erg grappig allemaal!

Als laatste stond er nog een fabriek waar ze rijstnoodles maken. Wat er nog redelijk primitief aan toe gaat hier. Een aantal dingen zijn geautomiseerd, maar ook een hoop gaat nog met de hand!

Dezelfde dag nog met de bus weer naar HCMC. Hier heb ik de alle tours geboekt voor mijn laatste 2 weken in Vietnam waaronder de cruise in Ha Long bay, waar ik erg naar uitkijk!!

Een triest Cambodja

Cambodja kent, net als Laos, een bloederigehistorie die heel erg recent is. Als verantwoordelijke reiziger wil je natuurlijk wat leren over alle aspecten in het gastland waar je op dat moment. En hoewel het een zware dag zou worden, besloot ik om het genocide museum S21 en de killing fields te bezoeken in Phnom Penh. Vanwege de aard van deze plekken heb ik niet veel foto's gemaakt. Ook heb ik sommige dingen vrij grafisch beschreven en is wellicht niet voor iedereen geschikt om te lezen.

Beide vertellen het verhaal van het regime onder leiding van Pol Pot, dat van ongeveer 1975 tot 1979 de macht had in Cambodja. Na de 8 jaar van bombaderingen van de USA en gevechten tussen de Fransen en Vietnamesen hadden veel van de populatie hongerig en woedend gemaakt. Toen Pol Pot door de straten van Phnom Penh kwam marcheren was iedereen blij. Vooral de mensen die van de omringende dorpen waren ontvlucht, bang voor de Amerikaanse bommen.

De vreugde duurde niet heel lang. Dezelfde dag nog kwamen er jonge soldaten binnen, veel niet ouder dan 18, die iedereen beveelden om de stad te verlaten. Het zou maar een aantal dagen zijn, hoewel het voor velen de laatste keer zou worden dat ze hun eigen stad zouden zien. Ze werden verspreid over het land waar ze aan het werk werden gezet op boerderijen. Het maakte niet uit of je doktor was, wetenschapper, artiest, etc. Het maakte niet uit of je helemaal niks wist over het boeren. Je was een boer nou. Veel mensen haalde de lange tocht niet eens naar hun eindbestemming. Bezit werd verboden. En geld, ziekenhuizen, kunst, religie. Alle overheidgebouwen werden gesloten. Volgens Pol Pot was een succesvol land een die zichzelf kon voeden. En iedereen de macht zou terug moeten naar de boeren of “the old people”. Iedereen in de stad was corrupt. Je had nog mazzel als je aan het werk werd gezet, want de rest werd naar een gevangenis gebracht, zoals center 21.

Het was een middelbare school, en tijdens het regime omgebouwt naar een gevangenis. Het was heel raar rond te lopen in de oude martelkamers en kamers waar ze soms met 20 of meer mensen tegelijkertijd werden vastgehouden. De martelkamers waren bedoelt om mensen zover te krijgen om daden tegen het regime te bekennen die ze nooit hadden gedaan.

Gearresteerd worden door de Angka (Khmer voor de organisatie) was bewijs genoeg van je fouten, want ze arresteerden alleen mensen als je iets fout had gedaan, zoals rijst verspillen, voedsel stelen (plukken van een mango was al stelen) of de revolutie tegenwerken. Eenmaal bekend, worden ze naar de killingfields gestuurd. Al wisten de gevangenen dat natuurlijk zelf niet. Er waren heel veel mensen door deze gevangenis gegaan. Officieel 12.000, maar er zijn veel documenten vernietigd en schattingen lopen tot 20.000. Er staan 4 gebouwen. Omgebouwd dus van een middelbare school tot een gevangenis. Je begint de audiotour voor 14 witte graven. De laatste lichamen die hier gevonden waren toen de bevrijders Phnom Penh overnamen. Foto’s van deze laatste 14 hangen aan de muren in gebouw “A”. Links van de graven. Nu zijn het schone kamers met alleen een metalen bed in de kamers een oude munitiedoos in het midden, voor menselijke uitwerpselen. Op h et bed liggen metalen stangen, waar de voeten en handen mee gebonden waren. Op de foto’s zag je precies hoe de laatste 14 gevonden werden. De foto’s zijn wat aan het vervagen, wat misschien maar goed ook is. Veel details zijn namelijk niet meer goed te zien. Wat nog wel goed te zien is, zijn de grote bloedvlekken rond de lichamen op de foto’s. Ze waren niet neergeschoten, uit angst dat de bevrijders de schoten zouden horen. In plaats van werden deze laatste slachtoffers geslagen met stokken en andere werktuigen totdat ze dood waren.

De audio-tour ging verder naar het tweede gebouw. Gebouw “B”. Hier werd je rechtstreeks aangekeken door misschien wel honderden foto’s van allemaal jonge mensen. Verdeeld over een aantal panelen. Het eerste paneel laat tieners zien in zwarte kleding zien. Pol Pot Carde. Jonge mensen die gebrainwashed waren door Pol Pot en hielpen met zaken als bewaken, marteling, etc. Sommigen staan lachend op de foto’s. Het zijn een paar van de weinige foto’s waarop je lachende mensen ziet. Ze kwamen zelf vaak ook terecht in de gevangenis.

Foto naar foto van gevangenen hangen hier. Sommigen kijken rechtstreek in je ziel, anderen laten wanhoop zien of kijken niet de camera in. Ouderen, kinderen, tieners, moeders en vaders. Niemand werd gespaard door het regime. Het hele inschrijvingsprocess was erop gemaakt om zoveel mogelijk de menselijkheid weg te halen. Na registratie werden ze aangesproken met een nummer en “het” ivp hij of zij.

De audiotour gaat langs andere kamers. Vol met oude cellen. Hele kleine waar de mensen apart werden gehouden die ‘ondervraagd’ werden. En hele grote waar ze met de enkels zij aan zijn aan een grote stang waren geketend. Langs een kamer waar oude marteltuigen hingen en volhing met schilderen van een kunstenaar (1 van de 12 die de gevangenis hadden overleefd) die de martel praktijken in beeld bracht. Dit was een van de plekken waar ik buiten in de frisse lucht verder had geluisterd naar mijn audio-tour...

Na een bekentenis, werden de gevangenen naar Cheoung Uk Genocidal Centre A.K.A de killing fields gebracht. Een 15 kilometer buiten Phnom Phen, zodat niemand de schreeuwen kon horen. Deze oude chinese begraafplaats was de plek waar trucks aankwamen rijden. Tegen het einde van het regime, meerdere per dag. Gevangenen werden uit de trucks gehaald en aantal meter om zeep geholpen. Niet met kogels, want die waren te duur. Met bamboe-stokken, ijzeren staven, pikhouwelen en zelfs met de dikke en scherpe stukken van de stam van de suikerpalmbomen.

Ook hier was er een audio-tour aanwezig die je langs alle plekken bracht. Van de truckstop en de plek waar de gevangenen werden vermoord, kwam je bij een bord dat aangaf dat er een gebouw stond. Hier werden de gevangenen gehouden wanneer ze niet dezelfde avond nog vermoord konden worden.

Volgende stop was een bord waar de schuur stond met chemicalien zoals DDT, die over de massagraven werden verspreid. Om zeker te zijn dat iedereen ook echt dood was. De audiotour speelde een interview van een -toen- 17-jarige jongen die geforceerd werd om executies uit te voeren op soldaten die overgelopen waren naar Vietnam of hun werk niet wilden uitvoeren. In dit aparte graf waren alle lichamen onthoofd.

Het ergste moest nog komen, de audiotour bracht mij naar een apart graf waar nabij een grote boom stond. Op de boom werden allemaal armbanden gehangen. De audiotour vertelde mij even later waarom; Dit was het graf waar moeders, babies en kleine kinderen lagen. Voor de ogen van de moeders, werden kinderen bij de voeten gegrepen en tegen de boom geslagen. De moeders verkracht en vermoord.

Het is verbazingwekkend dat de Cambodjanen uberhaupt nog kunnen lachen.

Het regime was op zijn hoogtepunt tussen 1975 en 1979 en een kwart van de bevolking werd vermoord, maar de terror was pas echt over laat in de 90’s en sommige rechtszaken lopen, volgens mij, nog steeds.

Ik had een goed gesprek met onze tuktuk chauffeur Dara. Je kon zijn frustratie voelen. Hij liet weinig los over zijn verleden, behalve dat hij 36 is en dit betekende dat hij geboren was net na het hoogtepunt van de khmer rouge. Hij had zussen en tantes die het niet overleefd hadden. Hij liet zich verder uit over de toekomst. Hoe, volgens hem, de Vietnamese overheid zijn land stevig onder de duim heeft met deals en financiele afspraken. Dat de plastic stoeltjes en waterflessen allemaal of uit thailand kwamen of uit Vietnam en dat er maar weinig hier zelf werd geproduceerd. Vrijwel alle intellectuelen (leraren, monniken, doktoren, etc) waren de vijand van de khmer rouge en gedood tijdens het regime. Hij sprak zijn zorgen uit over het gebrek hier aan en het kwaliteit van de scholing hier. Door alles heen kon je goed merken dat hij veel van zijn land houdt. Ik hoop van hem en alle Cambodjanen dat het in de nabije toekomst het gewelddadige verleden kan loslaten. Cambodja doet het al een stuk beter. De economie groeit weer en ik heb ook het idee dat de mensen zelf hier liever vooruit kijken dan achteruit.

Zo liet ik mijn haar knippen door een kapper op straat. Hij studeerde International Relations en is tijdelijk gestopt. Hij knipt nu haar aan de weg om zijn studie te kunnen bekostigen.Je voelt je toch bijna schuldig dat het in Nederland eigenlijk zo makkelijk is om een studie te volgen. Gelukkig zijn er ook nog inspirerende verhalen te vinden hier in de hoofdstad.

http://www.dccam.org/#/our_mission/focus

Battambang en Kampot

De volgende plekken bezocht ik, omdat de lonely planet zei dat dit plekke waren die je niet mocht missen. Battambang was volgens het boekje het culturele hoogtepunt van Cambodja en zeker een plek die je niet mocht missen. Ik was uren door het dorp aan het lopen opzoek naar die Franse shopfronts en oude villa’s. Ik kon ze maar niet vinden, en als ze er wel waren dan hingen er grote reclame-uitingen voor de charmante oude winkels.

Een van de ‘To-Do’ dingen hier was een rit op een bamboe trein. Oude rails waar locale boeren heel ingenieus gebruik van maakten. Ze maakten kleine bamboe treintjes die uit niets meer bestonden dan bamboe platform, twee stangen met wielen erop en een losse motor met een losse aandrijf riem. Een stok was de ‘koppeling’. Hiermee hield de machinist de aandrijf strak tussen de motor en de aandrijfriem. En een andere stok was de rem.

Nu, in Battambang, is het een toeristenattractie. Zo een waar je vooral oudere touristen met grote camera’s op zag zitten die werden voortgedreven door hun machinist. Na een drie-kwartier tot een uur rijden kwam je bij het eindpunt waar een aantal kraampjes stonden die allemaal vechten om je klandizie, kindjes die bedelen dat je een armband bij hun kocht (en ik moet toegeven dat ik ze niet heb kunnen weerstaan…) en een oude baksteenfabriek.

Het hele gebeuren liet een beetje een nare smaak achter. Ik heb me nog niet eerder in Azie zo als een toerist gevoeld en zo weinig als een reiziger.

Nee, de charme ontging me geheel van dit dorpje. Het zou bijna het saaiste dorp worden van mijn reis, totdat het opeens een heel grote blik charme achteruit een provisiekast trok. Tijdens de zonsondergang kwam half Battambang hangen bij de kleine rivier die door het dorp loopt. Oude mannetjes die kaartspelletjes spelen. Roddelende dames in pyamas, jubelende kinderen, en tieners die romantisch hand in hand lopen op de promenade of gebruik maken van de outdoor-sportuitrusting.

Even verder op was er een werkelijk enorme rij aan van die pop-up restaurantjes die je veel in Thailand ziet. Dit was misschien wel een van de grootste verzameling die ik had gezien en heb hier uitstekend gegeten voor een luttele 2,5$USD. Dat gaf een tevreden gevoel toen ik deze stad verliet richting Kampot

Kampot

De hotelbus genomen naar Kampot. Dacht ik tenminste. Ik werd afgezet in Phnom Penh waar ik de minibus in werd gepropt. De hotelbus zelf was ook weer een aparte ervaring. Je had een echt bed waar je lekker in kon slapen. Dacht ik tenminste… Want al snel bleek dat ik mijn bed moest gaan delen met oudere Khmer kerel. Gezellig…….

gelukkig moest hij niet helemaal naar Phnom Penh, waarna ik het hele bed wel voor mezelf had. Helaas vergeten foto’s te maken van de bus!

Hobbelige rit richting Kampot. Ik heb niet heel veel te vertellen over Kampot. Ik had een dagtour gedaan die langs Bokor-berg ging. Het begon al lekker, want ze waren mij vergeten op te halen. Uiteindelijk had ik de beste deal, want ze stuurden een moto. En achterop de scootertaxi werd ik de berg opgehaast zodat ik mij aan kon sluiten bij de rest van de group.

De chauffeur bood een aantal keren zijn excuses aan en kocht me zelfs een koffie. Kijk, hij wist in ieder geval hoe hij mij weer helemaal tevreden kon stellen.Op de berg staat een oude kerk en casino waaruit de Khmer Rouge en Vietnamese elkaar beschoten tijdens de bevrijding. Nog een paar andere stops, niet heel bijzonder.

Hoogtepunt was de sunsetcruise op de rivier. Waar we ook wat vuurvliegen konden zien! De mensen op de boot waren erg gezellig en kwam nog een Nederlander tegen. De uitzichten was weer erg mooi, hoe kan het ook anders!

Na deze tour wou ik dat ik iets aan de rivier zelf had geboekt, helaas had ik mijn accommodatie al. En de dag erna weer terug naar Phnom Penh als mijn laatste stop voordat ik naar Vietnam ga. Mijn laatste land! Laatste maand reizen!

Siem Reap

Siem Reap.

De stad is vooral bekent om de nabij gelegen tempels. Met de bekenste dat natuurlijk Ankor Wat is. Na een weer hele lange busreis en een frustrerende grensovergang laat in de avond aangekomen in Siem reap. Ik vond mijn Tuktuk-chauffeur erg sympathiek, nadat hij mij het afgezet bij mijn hostel, had ik met hem afgesproken om mij weer op te komen halen in vroeg in de ochtend om richting de tempels te rijden. Ik had bijna medelijden met hem, want Lee zag er erg moe uit toen hij keurig op tijd om 5 uur in de ochtend voor mijn hostel stond te wachten.

En wat voelde ik me speciaal toen ik in mijn eigen tuktuk met chauffeur richting de tempels werd gereden. De weg reed rechtstreeks op de tempels af en je kon net het silhouet van de tempels zien in het pikkedonker van de hele vroege ochtend.

Vlak ervoor moest je een kaartje kopen en ik had niet gerekend op het feit dat er een foto van me gemaakt zou worden die op het toegangs kaartje geprint zou worden. Het was heel erg vroeg. Pre-koffie. Na een lange reis de dag ervoor. Kun je nagaan hoe charmant ik erop stond…

Voor Angkor Wat gewacht op de zonsopkomst.

En dat was speciaal, maar aan het einde van de dag was het niet eens de beste tempel op dit enorm grote tempel complex. Een van de gavere tempels was waarschijnlijk de “tombe raider” temple, waar de film was opgenomen.

Ook Angkor Thom, net iets ten noorden van Angkor Wat was erg indrukwekkend met haar werkelijk overweldigende vierkante torens, met op elke kant een gezicht.

Na nog een aantal tempels te hebben gezien, was ik wel uitgetempelt. Ik vroeg Lee om me weer terug te brengen naar de stad. Waar ik me rond een uur of 2 achtereen lekkere cocktail zat. Ik had Lee ook nog aangeboden of hij wat te drinken wou, maar die ging liever terug naar huis om wat te slapen. Ook wel heel begrijpelijk, hij zag er best moe uit.