++Doordat ik een hoop heb gedaan de affgelopen tijd, schoot het schrijven erbij in. Ik zal de aankomende dagen de blog weer helemaal bijwerken!++

Uiteindelijk is mijn mobiel daadwerkelijk overleden. Na een korte plechtigheid heb ik een nieuwe gekocht en snel richting de grens! Ik was inmiddels veel te lang in Chiang Rai en het grote avontuur met de slowboat stond nu op de planning. Ik ben na het busstation gehobbelt van Chiang Rai waar je dan een kaartje kunt kopen naar een dorpje waar de vriendschapsbrug ligt tussen Laos en Thailand. De bus stopte dus niet bij die brug, maar wij (ik en andere reizigers) werden ergens op een snelweg gedropt waar we werden opgewacht door een aantal tuktuk chauffeurs. Na wat onderhandelen konden we dan eindelijk verder naar de grens op een kleine tuktuk die volgensmij werd aangedreven door een naaimachine.

Het uitstempelen bij de Thaise grens is heel erg simpel. Geen wachtrij, geen onverwachte betalingen, etc. Gewoon een stempel en je kunt door. Ik moest een half uur wachten op de bus die, voor alle mensen die te voet waren, naar Laos zou rijden. Dus eigenlijk was ik in deze tijd in een niemandsland. Niet meer in Thailand, maar ook nog niet in Laos. Landloos. Na een tijd wachten kwam deze eingelijk en werden we de Mekong rivier overgereden. Bij de Lao grens was het erg lang wachten op het visum. Alles gaat met de hand en moet natuurlijk door drie mensen worden gecheckt. Zucht. Als je een ding leert van reizen door SE Azie, dan is het wel geduld. Eindelijk de sticker in mijn paspoort (waar ze mijn achternaam ook nog eens verkeerd hebben gespelt! ARGH, en ze konden het wel weer goed spellen op het bonnetje…).

Even paniek want de flappentap wou mijn pinkaart niet aannemen. Gelukkig kon ik mijn Thaise Baht omwisselen en overigens kun je ook overal betalen met Baht en US dollars.

We mochten weer onderhandelen met de Lao’se Tuktuk chauffeurs. De bestemming was nog 20km verderop en vervoer was nodig. Ik was bij de grens aan de praat gekomen met een aantal Fransozen die al erg bedreven waren in het afdingen. Niet alleen kregen ze behoorlijk wat van de tuktuk af, maar ook van de hotelkamer. Weer mooi genomen en ik had een Queen bed voor mezelf.

Wat ik bizar vond in dit kleine dorpje Huay Xai, was dit ik hier in een half uur en een Lexus, een Rolls Royce en een dikke BMW zag rondreiden. Terwijl Laos toch wel een van de armste landen is hier en dit dorp nou niet bepaald iets is, behalve een overnachtingsplek voor de gave slowboat reis op de Mekong. Vanuit dit dorp had je dan ook superuitzichten over wat een gave reis werd.

Nou had ik een hele hoop blogs gelezen en die gaven niet allemaal een positief beeld over de boten en hoe het eraan toeging. Zo zouden er meer kaartjes worden verkocht dan er stoelen waren, zouden niet alle stoelen comfertabel zijn, etc. Ik was er vroeg uit om mijn lunch voor de boot te regelen. De boot zelf heeft namelijk geen eten aanboord. Alle guesthouses en diverse kraampjes verkopen belegde Franse stokbroodjes. Direct na ontbijt en kopen van de broodjes naar de ‘haven’ om mijn kaartje te kopen. Vooraf kaartjes kopen had geen zin, want een garantie op een stoel schijn je niet te krijgen. Daar kreeg ik een kaartje waar zelfs een stoelnummer opstond en die bleek ook daadwerkelijk te kloppen! Aangename verrassing nummer 1. De boot zelf had iets van oude achterbanken van auto’s als stoelen en zaten ook wel redelijk comfortabel en ik hoefde niet direct voor de grote motor te zitten. Aangename verrassing nummer 2 en 3.

De boten zijn niet eens echt heel erg langzaam. Ik denk eerder dat de term slowboat komt van het feit dat we niet weggingen om 10 uur (zoals aangegeven), maar wanneer de boot vol zat. In ons geval rond het middaguur. Er kwam een meneertje aan boord die ons dit allemaal kwam uitleggen. Waarom we later weggingen ed. En ook dat onze stop in Pakbeng het heel erg druk zou zijn. Hoogseizoen. Honderden toeristen!. Boten die van de andere kant kwamen. Horror. Hell. Alles Vol! MAARRRR, hij had toevallig nog wat kamertjes vrij. En wel precies 7 kamers voor 120.000Kip per stuk. Ik geloof dat hij 2 maal van die 7 kamers had verkocht. Hij kreeg er steeds meer bij. Ik had dit ook gelezen en ik nam liever in een kans in het dorp zelf.

Het was erg koud op de boot. Dat veranderde niks aan de prachtige Karst-gesteentes we we langzaam langs voeren. Spelende kinderen aan de Mekong uit kleine dorpjes die verspreid lagen aan deze rivier.

Jammer genoeg was het ook een beetje mistig. Na 6 uur op de Mekong kwam de boot vlak voor zonsondergang aan. Op de docks van Pakbeng werd je omver gelopen bijna door alle ‘touts’. De mensen die je kamers proberen te verkopen. Ik geloof dat het tekort van de eerdere meneer op de boot een beetje overdreven was. Ik liep naar een aantal touts toe om een kamer te bemachtigen en na een beetje heen en weer lopen (“maar zij doet het voor zoveel!”) heb ik de prijs naar 60.000kip (circa 6,6 euro) gekregen voor mijn eigen kamer en eigen toilet. De muren waren van gevlochten bamboe en de kamer was roze met rode hartjes… Gelukkig was het bed wel groot en comfertabel.

Die avond moest er ook wat gegeten worden en we (andere Fransozen en ik) gingen naar een restaurant, dat graag een club wil zijn. De Boom muziek kwam hard uit de speakers en we werden verwelkomt met een glaasje LaoLao (Lao wiskey, zow dat brande door de keel!) en een hele gezellige Lao’se kerel die een shirt droeg met een wiet patroon erop. Hier wees hij af en toe naar en “I sell this [haha]”. Hele vriendelijke chappie. I wonder why…

Volgende ochtend moesten voor 8 uur weer op de boot zijn. De reis zou vandaag 8 uur moeten duren dus ik had flink wat proviciant ingeslagen in de vorm van 4 belegde stokbroodjes (ze zijn wat kleiner dan thuis). Ze hadden wat snacks op de boot, maar niks echt dingen om echte honger te stillen. Koffie en snacks kocht je achterin de boot in een kleine hoekje.

De boot vertrok weer iets later dan aangegeven, dus gehaast om niks. Ik had wel weer goede stoelen. We vertrokken van Pakbeng rond 10 en ik vond zelf dit stuk van de trip mooier. Voor mijn gevoel waren er meer dorpen te zien, meer spelende kinderen en was de natuur een stuk mooier. Dat kon ook komen doordat de zon er op deze dag er ook lekker bij was! 8 uur gingen nog wel snel voorbij door het praten met anderen, filmpje kijken, kaart spelletjes spelen en natuurlijk genieten van het uitzicht vanaf de boot op de Mekong.

De afgelopen jaren is er weer een nieuwe scam bedacht en je wordt niet meer afgezet in Luang Prabang zelf, maar op een nieuw gebouwde haven 10 kilometer buiten het centrum en dan moet je daar een kaartje kopen voor de tuktuk voor 20.000 kip. Wat een hoop geld is voor een tuktuk hier. Weinig keuze en ook weinig zin om hier op af te dingen voor 1 euro, maar gewoon een kaartje gekocht. Eindelijk aangekomen in Luang Prabang waar ik maar wat blij was dat een stel Nederlanders mij hadden verteld dat het chinees nieuwjaar was en dat alles vol zou zitten. We hadden samen wat gereserveerd en de hele stad zat echt he-le-maal vol. Daarover meer in de volgende post!