Marsha en ik zijn nog steeds hard bezig om ons verslag af te maken. Onze baas heeft een conferentie in canada vanaf de 29ste en zal dan geen tijd meer hebben voor onze verslagen. Gelukkig ziet het er naar uit dat we alles optijd afkrijgen en dus was het hoogtijd voor een kleine roadtrip. Onze reis ging naar Kaikoura.

Nou is de reis een lust voor het oog. De weg langs de kust is een van mijn favorieten en wordt alleen voorgegaan (nipt) door arthurs pass. Een geweldig blauwe zee met spierwit schuim, wanneer de golven breken in het wat onstuimige weer. Super!

Kaikoura zelf is een dorp wat leeft van de visserij en nu ook het zomertourisme. Vroeger moest het dorpje het vooral hebben van walvisserij. Dit verleden kun je overal terug vinden.

Zo vindt je bijvoorbeeld huizen waarvan de hekken en fundering (oa) gemaakt is van walvisbotten. Hier en daar vindt je ook nog gereedschappen ed terug die werden gebruikt. Nou verdient het dorp nog steeds geld aan de walvissen, maar nu (gelukkig) door het organiseren van walvistochten.

Zelf heb ik geen tocht gemaakt, omdat je 140 NZD moet betalen om een staart of een flipper te bezichtigen. Marsha had het er wel voor over, en voor haar ervaringen zal ik je dan doormoeten verwijzen naar haar blog.

Op dit moment -winter- is er weinig te doen. Er zijn nog een paar gekken die toch nog surfen alleen lang niet zoveel als in de zomer. Dit viel ook goed te merken in het hostel waar we verbleven. Het was lichtelijk verlaten. Het hostel waar we verbleven heet trouwens het adelphi en was vroeger een sjiek hotel.

De sfeer is nog een beetje gebleven; vele hout gestooktee kachels, een mooi foyer en je krijgt nog een beetje de indrukken van de oude keuken. Dit is nu de keuken van het hostel, waar je als arme backpacker je eigen maaltje kunt koken. Schijnt trouwens ook dat kaikoura een watersnoodramp heeft meegemaakt. Het hostel had deze goed doorstaan en je kunt het bijna niet meer zien. Het enige wat je nog herrinert aan dit, is het tapijt wat halverwege de trap opeens anders is.
Zoals al eerder vermeld, was het weer wat onstuimig: nat, winderig en koud (je kent het wel). Dit levert wel hele mooie plaatjes op.

Het had mij en marsha niet weehouden van een 3 uur durende wandeling rond de peninsula van Kaikuora.

Kaikoura heeft een goed (nouja, nu niet meer) bewaard geheim. Enkele kilometers ten noorden van kaikoura is een waterval 10min lopen, richting het binnenland, van de zee. Nou is deze in de zomer net als alle andere watervallen, maar in de winter is het een kinderopvang voor seal pups.

Ze worden door moeders naar het basin gebracht waar de waterval in stort. Hier spelen ze met elkaar en leren zo belangrijke eigenschappen zoals communicatie en jagen. Moeders is ondertussen bezig met het vangen van vis om de jongen te voeren. De pups zijn supernieuwsgierig en komen maar wat graag even een kijkje nemen.

Nou waren de verrassingen nog niet helemaal op. Moedernatuur had er namelijk nog eentje. Een heuze sneeuwstorm voor christchurch. Dit is sinds '92 niet voorgekomen in de aan zee gelegen stad. De bussen waren maandag de hele dag aan de kant gezet! Zo maak je nog is wat mee!

Voor meer foto's van Kaikoura kun je op picasaweb terecht.