Hallo hallo,

Alweer een tijdje sinds mijn laatste blog. Marsha en ik hadden hetallebeidruk met (verlopen) deadlines, labwerk en leven in het algemeen. Zo ben ik verhuisd naar een nieuwe kamer, en wel helemaal naar de buren. Hier heb ik eindelijk mijn koffers uit kunnen pakken! Dat was namelijk nog niet gebeurd sinds ik in NZ was aangekomen. Daarnaast hebben we ook nog diverse feestjes, dineetjes, etc gehad. druk druk. En ooooooohh (ben nog wel steeds een twentenaar ;-) ) wat een heerlijk leven.

Om nu dan eventjes naar het hoofdonderwerp van deze blog te gaan: de westkust.

We zijn samen met collega's naar de westkust afgereisd om veldwerk te doen. We hebben Manuka beetle larven moeten tellen op verschillende locaties. Elk van deze locaties was behandeld met een andere methode om de populatie naar beneden te brengen. Zo was er een veldje behandeld met 'effluent' (wat een mooi woord is voor strontwater). Hier was het idee dat het effluent voor grotere dichtheden van gras ed zouzorgen. Een andere veldje werd behandeld met een bepaalde soort schimmel. Deze valt vrij specifiek de larve aan. Als laatste hebben we een schimmelproef opgezet met een nieuwe formulering.

Nou klinkt dit allemaal als niet veel werk, maar je zit de hele dag op je knieen tussen de koeienvlaaien larven te tellen uit een hoeveelheid grond. Je moet nauwkeurig te werk gaan, zodat je er geen mist... Het was het allemaal wel waard, we kregen namelijk ook nog de kans om even wat rond te kijken aan de westkust. Een lekker biertje gedronken,

We hebben zeehonden gezien,

prachtige landschappen aan de kust

en op de terugweg zijn we langs de pancake rocks gekomen

en door Arthurs pass gereden. Een landschap waar zo oa Narnia hebben gefilmd (en volgens mij ook LOTR, maar niet zeker).

Ook we hebben heerlijk gegeten, hardwerkende wetenschappers moet je natuurlijk goed voeren. Zo is the Yellowhouse in Westport en de steak daar een echte aanrader! En het heeft Mars en mij niks gekost! (we blijven Nederlanders!!)

Niet onbelangrijk, ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zoveel heb gelachen. Het was net alsof Marsha en ik de kleine kinderen waren die constant dubbel liggen van het lachen en steeds aan herinnerd worden dat we serieus werk aan doen waren.

De foto's hier zijn een selectie van een selectie. Voor meer foto's zie mijn picasa albums hieren hier (door marsha)